Naast een groot filmfan was
Truffaut ook een vilein polemist. In zijn jonge jaren bij de Cahiers du
Cinema wist hij wel raad met dit soort melodramatische producties,
waarin een roman tot een conservatief niemendalletje verwaterd. Tikje
pijnlijk dus dat ik deze film eigenlijk best fijn vond. Zeker de moeite van het kijken waard. Om het nog wat erger te
maken ontpopte regisseur Autant-Lara zich later tot Front
National-politicus en holocaust-ontkenner. Als karma-reparatie meteen
maar even Resnais' korte concentratiekamp-docu Nuit et Brouillard
gekeken. Maar goed. Le Diable au Corps. Een film met de sfeer van The
Best Years of Our Lives, al is de strijd hier nog gaande. Tijdens de
Eerste Wereldoorlog versiert een jonge knaap een iets oudere vrouw,
juist op het moment dat ze haar huwelijk aan het voorbereiden is. De
jongen gaat gezellig mee een bed kopen. De klik is 'r overduidelijk,
maar ja... De arme jongen moet terug naar zijn kinderlijke leven van
'dinertjes at eight', en een papa die altijd maar de centjes zit te
tellen. In de allerbeste scene (oprecht Wyleriaans magisch) geeft hij
aan papa toe dat hij die avond een afspraakje heeft. Ze gaan er samen
(!) naar toe, en kijken naar een afstandje hoe de vrouw tevergeefs staat
te wachten, op een
quai des brumes. (De jongen wéét dat de vrouw moet
trouwen, en weet wellicht ook dat dit maar het beste is). Alles wat
daarna nog mogelijk is, is onmogelijke liefde. Een herhaling van zetten.
'Houd je van me?' '…', en omgekeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten