De abominabele beeld- en
geluidskwaliteit van mumblecore-films was altijd al tof, maar hier is ze
heel functioneel één van de pijlers van een zeer geslaagde film.
Computer Chess schaakt de kijker met een kapotte retro-look, die ons op
een congresje in de jaren '80 dropt. Een verzameling (wannabe) academici
neemt 't daar per schaakcomputer tegen elkaar op. Dat betekent dus dat
je gewoon tijdens je partij kan babbelen, want het wachten is toch tot
je machine zijn (slechte) zet heeft uitgerekend. Andere tijden, toen
Deep Blue de schaaksport nog niet had vermoord. (De meningen onder het
panel in de film lopen uiteen óf en wanneer dit zal gebeuren.) Ik merk
al dat ik precies doe wat de film beoogt, het gebeuren als een docu a la
The King of Kong beschrijven. De vibe is precies hetzelfd. Met een
pedante voorzitter (tevens GM), stoners, verlegen nerds, én als
allerleukste personage een enfant terrible. Michael Papageorge struint
door het hotel op zoek naar kicks, drugs, seks, geld, en een manier om
van zijn frustraties af te komen. Kortom, wat mensen doen die op een
congres zijn.... Na een behoorlijke technische eerste helft wordt de
film in het tweede gedeelte trippy. Een therapiegroepje en een
(weder)geboorte later zitten we op Lynchiaans terrein. Een zwart-wit
film die heel even op kleur overschakelt is gewoon altijd fijn. En de
maagd, die gaat last minute toch nog voor de mat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten