De
environmentalists bereikten Hollywood begin jaren '70. En ze trokken
meteen door richting outer space. De Green Star ontsnapt aan de Silent
Spring, zeg maar. We hebben meer aardes nodig, met die ecologische
voetafdruk van ons. En dus zit astronaut Bruce Dern met konijntjes te
spelen. Op de soundtrack zet een solide seventies-baslijn een Air-thema
in. Dan komen de andere crewleden aangescheurd. In Mario Karts.
Stelletje egoïstische kapitalisten! De eeuwig verbaasde Dern gaat door
het lint, maar even later zit ie (met gelukszonneklep op) wel met ze te
pokeren. Ik ga 'r ook eens goed voor zitten.
Dark Star-meligheid met een
hippie-sausje. Moet leuk worden, toch? Valt tegen. Joan Baez kan ons
nog zo fanatiek van die christelijke folk-deuntjes aansmeren, het script
raakt er maar niet geolied door. Dern heeft geen duidelijk plan om zijn
geliefde bos te redden, en dat maakt de actiescenes wel erg onduidelijk
en soms bizar inconsistent. De losse ideetjes leggen wel kiemen voor
latere sci-fi films –
Wall-E!- maar Silent Running zelf valt al snel
stil. Bruce Dern is eerder Dion Graus-verdwaasd dan milieuridder. En
juist als die leegte gaat werken schakelt de film terug op komedie.
Pokeren met schattige robots, die trouwens vertolkt werden door
'bilateral amputees'. Moet je ook maar durven vragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten