Mumblecore kan ook
ondragelijk saai en irritant zijn. Bujalski verdrinkt hier in een poel
van politieke correctheid. Beetje in de stijl van Miranda July. Hippe,
fladderende mensen die o zo self conscious door het leven gaan. Ze
willen het allemaal zo goed doen, maar dat gaat zo lastig als je je na
elke wat gewaagdere opmerking uit gaat putten in excuses. Ze zouden toch
eens ruzie krijgen! En een borrelende bitchfight is juist waar de film om
gaat, en waarin ie interessant hád kunnen zijn. In Austin, Texas runt
een meisje een vintage thrift shop. Leuke kleertjes en kleurtjes, maar
ze leeft op voet van oorlog met haar mede-eigenares. Zei ik voet. Foei!
Het hoofdpersonage zit in een rolstoel, een handicap waar – dat moet ik
toegeven – jaloersmakend luchtig over wordt gedaan. Aan de andere kant
is het 'rolstoelmeisje' waarschijnlijk geen tegenwind gewend, alles moet
gaan zoals zij het wil... Haar wél lopende tweelingzus en beste
vriendin fladdert wat meer door het leven. Zo net na
Frances Ha zijn de
teksten van dit best friends forever-tweetal echter maar slapjes
geïmproviseerd. Voor wat potentieel vuur zorgt een typische
mumblecore-douchebag die aanvankelijk opgetrommeld wordt voor wat
juridisch advies, maar later ook beenmassages mag geven. Tegen die tijd
is de film echter vervelend geworden; de helft van de bijrollen lijkt
doodzenuwachtig voor hun filmdebuut...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten