Pasolini's
Sextyricon. De gelijkenis met Fellini's
Satyricon is opmerkelijk. Ook
hier zoekt het hoofdpersonage in een wereld van seks naar zijn geliefde
slaaf. Waar Fellini in zijn Satyricon vooral verliefd was op zichzelf
(en zijn eigen mogelijkheden), is Pasolini's interesse meer oprecht.
Schandknaapjes! Hoe jonger, hoe naakter, hoe stijver, hoe beter. En hij
komt ermee weg. 1001 Nachten is een aanstekelijke hippiedroom van vrije
seks, zelfs voor een betrekkelijk preutse kijker... De raampjes van de
raamvertelling buitelen net zo door elkaar als de mensen. De film begint
bijzonder authentiek Arabisch. De intiteling bedankt de regeringen van
Jemen en Iran. Lijkt me stug dat je anno nu nog zo'n film in die
contreien kan schieten. De 'lokale' acteurs hebben er in elk geval veel
meer plezier in dan de fundi's ooit zouden willen geloven. Mannen die
verlekkerd naar 'de minaretten van Bagdad kijken', en vele (véle)
conversaties over vijgen en bananen. Niet dat het bij metaforen blijft
hè, verre van. De tweede helft van de film is wat minder Arabisch
(misschien waren de acteurs daar op die naakt rond wilde rennen) en
krijgen we alsnog een wat saaier, meer klassiek Grieks-decadent gevoel.
Minder vrouwelijk, meer Oedipaal, broederlijk. Die demon! Had dat niet
gewoon Christopher Walken moeten zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten