Pos
Tenebaars
Lux. Of zoiets. Regeydas had dubbele lenzen nodig voor zijn
psychedelische effecten, maar je kan je camera ook gewoon nat laten
spetteren. Leviathan is een meesterlijk staaltje van cameravoering. Een
grimmige kleurenpracht. Bloedrood, asgrauw, lijkblauw. 'It's like being
on an actual ship', zou de voor de hand liggende grap zijn. Maar het is
méér dan dat. In mijn favoriete shot worden we zélf een dode vis, heen
en weer drijvend op het dek van het schip. Later duiken we met de
meeuwen onder water, om de overbodige restjes van de inmiddels onthoofde
vissen op te peuzelen. (Diezelfde restjes zijn eerst door het schip
uitgekotst, bijzonder onsmakelijk.) De mannen aan boord roken veel en
spreken weinig, daarvoor dreunen de scheepsmotoren en machines ook veel
te luid. Het enige liedje dat klinkt is een metal-song, en dat klopt
precies. Niet alleen heeft de stoere aftiteling de letters van een Dimmu
Borgir-album (met Latijnse credits voor de Mare en de Luna!) ook het
overkoepelende gevoel van de film is heel erg, eh, grindcore. (Of
graatjescore.) Het ratelen van de masochistische ijzeren visnetten
alleen al... Het eerste uur zat ik er helemaal in, het laatste half
uurtje werd ik wat iebel. Maar goed, de bezigheden van de mannen zijn
even repetitief en eindeloos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten