Wolf

'Dat ding kan 250, maar ik rijd 10'... De dromen van de Boyz 'n the Hood. In Utrecht, om precies te zijn. In stijlvol zwart-wit geschoten kan ook Lombok voor een La Haine-ghetto doorgaan. De invloeden liggen er heel dik bovenop – de clichés worden sowieso nergens geschuwd – maar tijdens het 'hangen op de blok'-gebeuren (zeg, de avonturen van Hef & Crooks) bevatten de dialogen toffe straattaal, en zijn de acteurs op hun plekkie. Staren naar langsrijdende auto's ('is dat een agent'), drugshandel, en tasjesdiefstal, dat werk. In de geniale openingsscene (met wat verdwaalde feuten) lijkt de film nog vrolijk. Je verwacht dat Taihattu er bij de openingscredits een hiphop-stamper opknalt, maar dat doet ie niet. Wolf wordt al snel telenovela-tragischer. Hoofdpersonage Majid werkt op de bloemenveiling, doet aan kickboksen (Badr Hadri!) en wordt thuis door zijn pa genegeerd. 'Dit is een gunst he, geen recht', verkondigt de reclassering. Net als Dustin Hoffman in Straight Time weet je dan al dat het mis gaat lopen. Het kickbocksen loopt uit op klusjes voor Turkse gangsters (inclusief ritje naar Breda, helaas geen duidelijke exterior shots) en een korte vakantie te Alanya. Daar probeert Taihuttu ook nog even 'Un Prophete', maar krabbelt wijselijk terug. De film is er een van veel teveel hooi op de vork, maar is als poging prima te waarderen.