'Ik heb nog wel wat mooie idealen, goed
van snit hoewel ze uit de mode zijn...' Film om weemoedig van te
worden. Na 1968 leek de vlam ook in West-Europa even in de pan te slaan.
Maar de deksel ging er snel weer op. En nu, via zo'n film terugkijkend
op 1971, lijken die mooie idealen inderdaad alleen maar treurig. Het lot
van de 'verliezers'? Communisme als een soort academisch
kunstprojectje, van het type futurisme, subjectivisme. Assayas plant
deze gedachten meanderend in de kop van de kijker, en laat ze dan
uitspreken door zijn personages. Voor de jonge Franse tieners is die zo
gehoopte revolutie meer kick dan noodzaak. Zelfs als ze 'm in
gebieden najagen waar de werkers 'm werkelijk kunnen gebruiken, houden
ze zich wederom vooral bezig met het maken van kunst. (Agitprop,
Afghaanse tapijten...) Zo maken de kids eigenlijk een 'grand tour'
richting volwassenheid, net zoals de bourgeoisie al die eeuwen daarvoor
óók al deed. Ondertussen klinkt er prima seventies-muziek (Beefheart,
Drake, Engelse proggers). Het blijft wel wat schetsmatig. Ik kon
halverwege nog niet onthouden hoe de jongen heette die het meest in
beeld is, pas toen pa verscheen begon ik 'm te 'vatten', typisch genoeg.
Veel van de meer dramatische gebeurtenissen worden afgedaan alsof het
allemaal één grote in scene gezette droom is, die langzaam vervliegt.
Het einde is juist daarom prachtig passend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten