'We
blink before he does'. Ik had tot nu toe alleen in boekvorm met Mark
Cousins kennisgemaakt. Wat blijkt. Je moet 'm hóren vertellen. (En ja,
dat had ik kunnen weten na alle jubel voor zijn cinema odyssee, die ik toch echt eens ga kijken.). In deze kortere docu richt de
Noord-Ier zich op de 'wee boys and girls'. Quatre Cents Coups ligt voor
de hand, net zoals Zéro de Conduite en The Night of the Hunter – met die
prachtige bootscene! – maar Cousins is natuurlijk een 'breedgeschakeerde'
cinefiel. Hij komt met obscure Iraanse en Oost-Europese pareltjes.
Vooral uit die laatste categorie ga ik 'r eens flink wat noteren.
Cousins is zeer visueel ingesteld. Hij is gek op het beschrijven van
cameraposities en kleurgebruik; dat oog heb ik zelf niet zo. Juist
daarom is de docu ook leerzaam. Over het slot van Les Quatre
Cents Coups merkt ie bijvoorbeeld óók nog op: 'the panning camera tracks
him like a race horse'. Mooi. En subjectivistisch natuurlijk, want
Cousins schakelt zijn neef en nichtje in voor een raamvertelling. Het
meisje is de stille ongerepte verlegenheid pur sang. De jongen is de
pochende kant van cinema. Zie mij dansen, geinen, slopen, zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten