Psychologische
hulpverlening is een kwestie van doseren. De patiënt (pardon, cliënt)
verdient bevestiging, maar niet teveel, want hij moet vooruit. De cliënt
heeft tegengas nodig, maar niet veel, want je wil 'm binnenboord van
het programma houden. Tot slot – en daar wordt het nog het meest penibel
– schreeuwt de cliënt om liefde (pardon, aandacht). Maar ja, je kan geen vrienden
worden... Deze koorddans zit prachtig in de eerste helft van Short Term
12. De hoofdpersonages werken 'in de begeleiding', van een woongroep. Ze
zijn zo de papa en mama van een hele schare aan getroebleerde zielen.
Eerste foutje van de film: Grace (een soort Christina Ricci) en Mason
(net Vieze Freddy) zijn wérkelijk een stel. Is natuurlijk uitgesloten dat een
beetje instelling dat accepteert. Er komt vanzelf teveel privé mee naar
het werk zo. Voor de film is dat ook té makkelijk... Zo verslikt
regisseur Cretton zich al snel in de dosering. Nadat we kennisgemaakt
hebben met wat bijzondere cliënten (en al bijna zaten te janken...)
begint het melodrama in de eigen levens van Grace en Mason in pijlsnel tempo
op te lopen. De getraumatiseerde Grace blijkt zélf rijp voor een
'indicatie'. Ze verschilt in niets van de cliënten. En dat voelt al snel
overdreven. Tuurlijk, iedereen heeft wel wat. Maar voor een baan als
deze moet je zéér steady zijn. Blijft een hartstikke lieve en vlotte indiefilm
verder, vol aandoenlijke verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten