Vlotte
tijdreisfilm, met leuke grapjes en liedjes – Paul Buchanan! – en toch
heb ik de neiging er eens flink op in te hakken. Is de kern niet gewoon
'verbreinsterend' egocentrisch, conservatief, vrouwonvriendelijk en
simpel? Een jongen uit een steenrijke Britse snobfamilie krijgt op zijn
21e van papa (Bill Nighy) een geheim te horen. De mannen uit de familie
kunnen tijdreizen, 'maar alleen terug'. De jongen doet wat iedere kerel dan zou bedenken. Hij probeert de 'perfect date' te wezen, en de mooiste
chick te versieren. (Ik zou best nog eens terug willen reizen naar een
zeker eindexamenfeestje...) Een tijdlang is de film best grappig. Het is
wel een makkelijk leventje zo, als je altijd een tweede of derde kans
hebt... Maar al snel wordt het vervelend. Is dit niet de ultieme moderne
fantasie? Een doorgedraafde controledrang, mannelijke rationalisering
ten top. Het grootste genot dat er bestaat kan toch niet zijn om nooit meer een fout te
hoeven maken? Pas in de laatste tien minuten (van de twee uur!) lijkt de
film zich dit te realiseren. Dat is schofferend laat om nog met
een melancholisch, bitter 'leef in het nu'-boodschapje aan te komen
zetten. Bovendien heeft de jongen (en hier komt het conservatieve,
vrouwonvriendelijke aspect op de proppen) dan al valsspelend wél zijn
Amerikaanse droommeisje (Rachel McAdams, met bril, dus 'onzeker')
veroverd én bezwangerd, terwijl hij intussen zijn geheim níet met haar
deelt... Heel, héél fout eigenlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten