Zeer Kafkaësk, dacht ik, tevreden met mijn inzichtje. Blijkt dat de novelle
van Heinrich von Kleist Kafka's favoriete boek was! Om te janken zo mooi
vond ie. Het lag ook wel erg voor de hand, want in de novelle (en de
film) voert Kohlhaas een uitzichtloze strijd om zijn 'rechten' te
krijgen. De bovenbaasjes traineren de boel zolang dat
Kohlhaas haast vergeet waar ie die strijd nu eigenlijk om begonnen
was. Dat is bureaucratie voor je. Zelfs ergens in de zestiende eeuw. Elke film
vóór de industriële revolutie, heeft iets bijzonders. Iets mystieks en
ongrijpbaars. Misschien komt het door Mads Mikkelsen, die curieus Frans
sprekend toch veel weg heeft van de
viking die hij eerder bij Refn was.
Niet voor niets is de alternatieve titel 'Age of Uprising'. Michael
Kohlhaas heeft als film eenzelfde zoekende (noem het tentatieve) sfeer.
De speellengte is die van een epos, maar daarvoor zijn de avonturen
eigenlijk veel te wazig en verwarrend. Kohlhaas dwaalt met manschappen
door Franse 'sprookjes'landen. De prinses van Navarre duikt op,
weggelopen uit een stokoud schilderij. En daar is Bruno Lavant! Hij
confronteert Kohlhaas in de enige uitgebreide monoloog van de film met
diens egoïsme. Het briljante einde brengt ons terug bij Kafka, en bij
Tavernier. Le juge is hier ook
l'assassin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten