Bestiaire

Woordloze film om eens rustig aan andere dingen te denken. (Hebben konijnen werkelijk twee baarmoeders zoals in La Caza werd gesteld? Jep...) Het Israëlisch-Palestijns conflict duikt ook altijd weer ergens in het achterhoofd op. We zien in dieren-docu Bestiaire een groot hek waar een verzorger stukjes eten (appel?) in plaatst. Beestjes steken hun snuit erdoorheen om het hapje te verorberen. En ik zie ineens de Klaagmuur voor me... Misschien door de wiegende beweging van de verzorger. De beelden van de Canadese dierentuin in de winterperiode zijn verder gepast kil en droog. Veel droevige en verveelde dieren. Het geluidsdesign is fraai. Subtiele drones zorgen voor een licht ongemakkelijke sfeer, zeker als zebra's dan ook nog neurotisch met hun hoeven beginnen te stampen en ratelen. Een goede noise-muzikant had die scene zo op kunnen nemen. Maar waar het staren naar starende beestjes ondanks hun ellende stiekem toch wat meditatiefs heeft, wordt de film ironisch genoeg pas echt leuk als er weer gewoon naar 'de mensaap' kan worden gekeken. Zet een mens náást een aap en er ontstaat altijd wat komisch. Ineens is de homo sapiens zó overduidelijk een vlooiend zoogdier. Ook naar het ambacht van een taxidermist kan ik zonder af te dwalen tien minuten kijken. (En die kans krijgen we ook.)