Elk konijntje dat hier onder luid gekrijs
sneuvelde dacht waarschijnlijk: 'Moge Frith regisseur Saura zegenen, ze
zullen me tientallen generaties later nog zien!' Als het beestje ook nog wat familie onder Franco was verloren – en dat zou zomaar kunnen
bij al die jachtpartijen van El Caudillo – schreeuwde het nog wat
fanatieker. Natuurlijk is Saura's film uit 1961 een nauwelijks verhulde
kritiek op het regime. Drie oude vrienden gaan op jacht, samen met een
jonger (minder schuldig) neefje en wat 'personeel'. De vrienden zijn
eigenlijk geen vrienden meer, maar verbitterde falangisten annex
faalangsthazen. De grootste fascist heeft zakelijk ook het meeste succes
geboekt, maar is tegelijkertijd geobsedeerd door het verval van zijn
uiterlijk. (Hij vindt immer dat de zwakken moeten worden opgeruimd...
Wat nu als hij zelf zwak wordt?) Een tweede is dronkenlap geworden (en
vlucht in sci-fi romannetjes). De derde kerel ís zo'n gehate loser, die
zijn handje bij de sterkste op moet houden. Genoeg intense elementen in
dit
Wake In Fright-achtige kruitvat dus. (En dan vergat ik nog te melden
dat bij het bedienend voetvolk ook nog een heupendraaiend meisje is...)
Saura leidt zijn personages kalm naar het onvermijdelijke. Wat een
plezier-uitje lijkt is eigenlijk een mentale afdaling in de
konijnenburcht, alle uitgangen van het brein zijn dicht. Enkel de
fretten vreten zich nog naar buiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten