Had
een tip van Mark Cousins kunnen zijn. (Het was er een van Martijn Busink,
dank!) Deze Roemeense film uit 1991 is pure Europese cinema. Die
continentale filmtaal bestaat. Bergman, Antonioni, vroege Polanski, ze
hebben allemaal hun sporen nagelaten. Met zulke grote namen gaan
schermen wekt wellicht te hoge verwachtingen, maar Bogdan Dumitrescu's
debuut is een geslaagde en lieve romance. Het Roemenië dat we zien is
haast onwerkelijk archaïsch. Je gelooft bijna niet dat het '91 was. Het
lijkt eerder '61. De tijd is 'r ondanks (of onder?) de zon bevroren. Een vrouw
krijgt tijdens een kampeeruitje mot met haar vriend, en gaat ervandoor.
De velden zijn leeg. De auto's schaars. Uiterst schaars. Ze kon net zo
goed een verstekeling op de maan zijn. Dan ontmoet ze een
mede-kosmonaut. De vuurtorenwachter. Wie hem betaald - en of er wel eens
vervoersmiddel langs komt op weg naar Constanta - is onduidelijk. Maar de
tanige man heeft tijd genoeg om samen met de vrouw op een auto te
wachten die haar naar Constanta kan brengen. De vrouw zwijgt veelal, of
glimlacht; de man haalt zijn beste grapjes en anekdotes boven. En anders
kan er eigenlijk nog backgammon worden gespeeld. De dialogen en de
synthesizer-muziek zijn wat knullig, maar dat geldt niet voor de
beelden. Het briljante einde is zelfs literair te noemen, en
Bresson-waardig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten