Woody kreeg een oeuvre-award op de
Globes, waarna de Farrows op Twitter hun gebruikelijke shitstorm
lanceerden. Ik vrees dat er wel iets van de beschuldigingen waar zal
zijn, maar misschien is wat heisa niet verkeerd. (Cynisme-alarm!) Het wordt tijd dat
Woody weer een echt persoonlijke film maakt, in zijn eigen psyche
probeert te graven. In Blue Jasmine lijkt dat aanvankelijk ver weg. We
zien een parade van volslagen ongrappige typetjes. Zo wordt het een wat
genreloze en zouteloze film, waarin álle personages het alter ego van
Woody zijn geworden, en daardoor geen personage meer zijn. Bovendien
zijn de toch al wat overbodige flashbacks amateuristisch slecht getimed.
Het is een rommeltje. Cate Blanchett speelt de hoofdneuroot van dienst
wél opmerkelijk fanatiek. De ooit rijke vrouw moet nu bij haar 'simpele'
zusje Sally Hawkins intrekken. Blanchett moet voor het eerst in jaren
aan de bak, en belandt zo als receptioniste bij de tandarts. Om zijn
halfbakken versier- dan wel verkrachtingspoging moest ik stiekem nog het
hardst lachen. Maar in de tweede helft van Blue Jasmine gebeurt er toch
nog iets... nieuws. Blanchett blijft maar cynische opmerkingen spuien,
er komen steeds meer crisisjes, en ook het fenomeen adoptie komt ineens
opmerkelijk vaak langs. (Iedereen is geadopteerd, wil gaan adopteren, of
neukt de negentienjarige au pair...) De film wordt zwartgallig! En dat
werkt vrij goed. Gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten