Psychotherapy
of a Plains indian, luidt de al even moeizame ondertitel. Desplechin en
Amalric in de psychiatrische inrichting, het zou moeten werken, maar
neen. In de eerste plaats omdat Benicio del Toro opmerkelijk slecht op
dreef is. Hij speelt een indiaanse oorlogsveteraan, die met mysterieuze
hoofdpijnen in het legerhospitaal belandt. Del Toro dacht blijkbaar 'aha
een indiaan, ik doe mijn beste Marlon Brando.' Werkelijk oubollig jaren
'50 acteren. Alsof ie de film bewust saboteert, zo matig. Amalric is
beter als psychotherapeut die Jimmy komt helpen. Beide acteurs worden
tegengewerkt door overheersende muziek van Howard Shore, en het warrige
script. De indiaan zou eerst catatonisch zijn, maar Amalric begint de
eerste sessie een doodnormaal gesprek. Weg dramatisch momentje. De twee
beginnen in het verleden van de indiaan te graven, zoals het een goede
psychoanalyticus vrij associërend betaamt, maar Desplechin lijkt zélf
niet goed te weten hoe hij deze mindtrip wil gaan verbeelden. De
flashbacks zijn één grote bende. Deconstructing Jimmy wordt het nergens.
Een 40-jarige man die zijn moeder 'betrapt' met haar nieuwe lover. Dat
was leuk geweest. Nu zijn juist de momentjes in de marge met Amalric nog
het best. Een dame met een zweepje. En een opplak-baard als erotisch
cadeautje. 'I don't like surprises...' 'Maar Dr. Freud!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten