'Does
the universe have a beginning, and if so, what happened before that?'
Het computerstemmetje van Hawking emotioneert altijd. Doet er niet toe
wat ie zegt, ik hoor in mijn hoofd automatisch postrock op de
achtergrond. Vraag me af of Hawking zó beroemd zou zijn geworden zonder
de handicaps. Zijn brein in een vat-status is stiekem heel mediageniek.
Errol Morris schetst de wetenschapper in deze docu in chique lijnen. De
zwarte gaten zal ik wel nooit begrijpen, maar het hoe Hawking omgaat met
de zwarte gaten in zijn leven, dat is óók knap. Hawkings moeder merkt
beschroomd op dat Hawking waarschijnlijk nooit zo productief was geweest
zonder ALS. Vóór de diagnose is Hawking een typische hoogbegaafde.
Aartslui, zichzelf uitdagend op nutteloze vlakken. (Een tijdje dacht ik
dat ie uit een boom zou gaan vallen en dáárom...) Na de onheilstijding
kan het getheoretiseer beginnen. De ontologie van het universum, een
langzame terugkeer naar de opvattingen van de Oude Grieken. Het
universum ís. De academische talking heads zijn lekker tongue in cheek
(no pun intended) en droogjes Engels. Toch is juist dan de Amerikaan
welkom. John Wheeler heeft het zelfvertrouwen van Robert Duvall, en de
mooiste analogie. Het galafeestje outer space, de meisjes in het wit als
de 'ordinary stars', de jongens in hun tuxedo de black holes. En dan
maar zwieren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten