Die melodramas van
Cukor zijn soms toch echt een soort Bouquet-reeks-verhaaltjes. La Dame
aux Camélias mag dan één van de beroemdste werken van Dumas zijn - en
naar men zegt dé vrouwentragedie bij uitstek - uiteindelijk is het toch
gewoon zakdoekje leggen. Wel stijlvolle kanten zakdoekjes, natuurlijk,
Cukor is een chique kerel ten slotte. Het bloemenmeisje (dat helemaal geen Camille heet) heeft haar plekje gevonden in de Parijse 'jet' set.
Dansfeestje na dansfeestje, en naar elkaar koekeloeren vanaf theaterbalkons.
Ooit was de kokette cocotte arm, nu moet ze kiezen tussen een baron en (zoals zo vaak) een James Stewart look-a-like. Robert Taylor is een
beetje te bleekjes en bleu voor de rol, maar dat past dan weer wel bij
de naderende tragedie. Greta Garbo hoest... in die zakdoekjes. In wezen
was het onlangs bekeken
Three Comrades dus een variatie. Twee mannen plus
één eindigende dappere vrouw. Dan verkies ik de Duitse revolutie als
backdrop, anytime. Camille wordt figuurlijk verticaal gehouden door Garbo. Geen
overdreven toestanden, gewoon die blik en dat doorzichtige gezicht. De
vrouw van glas. Porselein fijn. Ze barst nog net niet uit in 'my heart
will go on', maar eigenlijk lijkt ze wel een beetje op Céline Dion!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten