The
Old Boys of Old England. Jolly good chaps, toch? Chariots of Fire doet
er zo onverbloemd sentimenteel over dat het haast stoer wordt. Leve de
elite! En wat is er nu elitairder dan de Olympische amateur-gedachte. De
ultieme 'fuck you'-houding. Een gouden medaille winnen terwijl je doet
alsof je er je best niet voor hebt gedaan. Net schoolleerlingen die
pochen dat ze goede punten haalden 'zonder ervoor te leren.' Het
gymnasium-sfeertje past daar perfect bij. Een 'semite' is al een flinke
knauw voor dit smetteloze 'He's an Englishman'-conservatisme. En de jood
moet (en wíl) natuurlijk nog een stapje harder lopen. Als de film
volledig op hem had gefocust was het verhaal erg Amerikaans geweest.
Wellicht daarom dat de man zijn screentime moet delen met een vrome
Schot, de Folkert Velten van zijn tijd. Ook een buitenstaander, maar met
supranationale principes. Van een betekenisvolle dialoog tussen de twee
komt het niet. Daarvoor blijft dit teveel buitenkant. Prachtig retro
die Olympische Spelen van 1928. Vilein die Amerikaanse spierbundels –
stelletje doping-profs – maar godzijdank is daar ook Ian Holm. De
buitenstaander der buitenstaanders, hij mag niet eens op het
sportterrein komen. Holm oefent voor zijn latere rol in
Esther Kahn, en
samen met Vangelis' synths trekt hij de film net over de streep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten