'I was clumsy.' 'With women
it's hard not to be sometimes.' Zeer gemoedelijke western. Als je al van
dat genre kan spreken. De Burgeroorlog dreigt weliswaar – en leidt tot
één actiesequentie – maar als je ziet hoe braafjes de 'rebs' zich
gedragen... Uiteindelijk is alles pais en vree op de vrome 'city upon the
hill'. Het enige verschil tussen al die lieve mensen is hun denominatie.
Gary Cooper speelt een Quaker, iets waar hij in High Noon al kennis mee
had gemaakt. Ook hier is vooral zijn vrouw (Dorothy McGuire) de
fanatiekeling, als voorgangster van de lokale 'Meeting'. (Best modern
eigenlijk van die Quakers...) Cooper is niet van ijdele smetten vrij en
is zijn buurman graag te snel af op de bok. (Hij speurt dan ook tijdens
zijn zakenreisjes naar betere 'pk's'.) Muziek is een andere guilty
pleasure (want taboe voor de Quakers) en dat zorgt voor de mooiste
momenten. Een Christoph Walz-achtige orgelverkoper noemt zich 'Dispensor
of harmony', maar brengt het grootste conflict in het brave
Quaker-huis. Als de jonge dochter en haar 'suitor' een duetje spelen
stopt de muziek ineens. Pa en ma Quaker kijken elkaar aan. Het is
misschien wel de meest romantische dubbele stilte uit de
filmgeschiedenis. De softe klasse van Wyler. Helemáál pro-pacifisme kon de
film toch écht niet worden, maar het scheelt, dankzij Anthony Perkins, heel
galant, heel weinig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten