Sappiger en smeuïger dan de beste 'pot
liquor' is dit misschien wel mijn favoriete Tennessee
Williams-verfilming. Wat Baby Doll zo geslaagd maakt is de Italiaanse
komische touch. Geen
Divorce Italian Style, maar een Consummation Bayou
Style. En dat is stiekem toch bijna hetzelfde! Karl Malden is de cuckold
van dienst als de lelijke katoenboer die een wel héél jong ding
(Carroll Baker) heeft opgescharreld. Getweeën zitten ze in een groot en
leeg huis, want de katoenboer is passé. Zelfs de allochtonen respecteren
'm niet meer. No more cotton to gin, enkel nog gin om te zuipen, duimen
om te zuigen en levens om uit te wringen. Na een half uurtje komt de
veelbesproken succesvolle concurrent zich melden. Hij is de wáre
Italiaan. Verguisd door alle zuidelijke burgers, buren en buitenlui
begint hij aan het projectje Baby Doll. Nooit speelde Elli Wallach een
betere rol, en het was nota bene zijn debuut! (Dat pleit ook zéér voor
regisseur Kazan.) Verlekkerd maar gedistingeerd schuifelt Wallach
oneliner na oneliner richting maagd. Tot hij bij haar in de wieg ligt.
Letterlijk. Veel broeieriger krijg je ze niet. Tegelijkertijd houdt de
film lange tijd iets lichts. Pas als de uitgebreide hofmaking is
voltooid komen we op bekender Amerikaans terrein.
Who's Afraid of Virginia Woolf among the white trash. Echte wapens in plaats van
gewapende complimentjes. Wil er trouwens iemand een band oprichten die
Aunt Rose Comfort heet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten