'Je
vous aime bien'. 'Het is dat dekselse 'bien' dat me de das omdoet'. De
Fransen hadden in 1789 al hun Vijftig Tinten Grijs. (En in 1959 al hun
De Overgave.) Stomvervelende, uitgebluste seksspelletjes van harteloze
mensen. Het zal door Laclos satirisch bedoeld zijn, maar in deze moderne
update van Vadim is het allemaal even stijlloos kil als ongrappig. Dat
komt ook door Vadims volslagen abjecte smaak in vrouwen, zoals al eerder
in
Dieu Créa la Femme was te constateren. Allemaal diklippige
botox-poppetjes. Enkel Jeanne Moreau heeft scherpte en karakter. En zij
speelt dan ook de queen bitch. De heks met de touwtjes in handen. Zoiets
ergert me dan als brave internetmoraalridder ook weer he. Vrouwen die
vrouwen haten. Diplomaat Gerard Philippe laat zich geweldig over het
schaakstuk des levens schuiven. Een nichtje verkrachten op Jeanne's
verzoek, geen probleem. Zijzelf zet de puntjes wel even op de i. ('Vond
je het echt niet fijn?') Zij stamelt een inconvenient truth: 'ik wilde
het de eerste keer met mijn vriendje doen, maar hij heeft teveel respect
voor me, oh wat is het leven toch gecompliceerd.' Meer van zulk soort vinnigheid
had de film tot een The Opposite of Sex kunnen maken. Maar Vadim is een
simpele ziel, en in de fifties kon je met een halve bil een stuk
makkelijker scoren. De mensen een boontje, Vadim zijn loontje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten