Een truc om
een scene iets extra's mee te geven is de aanwezigen iets totaal
onbelangrijks te laten doen. De dialoog wordt er prompt intenser van,
omdat de kijker óók de handeling gaat zitten bestuderen. Zo wordt er
hier druk gepingpongd bijvoorbeeld. Weer elders komt een hoge pief naar
info vragen. Het vrij droge expositie-momentje wordt verluchtigd door de
zakenman een meisje op een schommel te laten duwen! Juist hóe de gladde
bankman dat doet lijkt ineens relevant. Erg galant. Allemaal zijlijnen
trouwens, maar een goede heist-film bestaat nu eenmaal uit een kluwen
van distracties. Walther Matthau, met zijn olijke Droopy-hoofd, speelt
een voormalig vliegenier die zich inmiddels in kleinschalige
bankovervallen heeft gespecialiseerd. Dit alles zogenaamd als 'crop
duster'', vanuit een stacaravan in New Mexico. Helaas zien we 'm nooit
zijn dekmantel-job uitvoeren (een van de weinige foutjes van de film)
maar zijn vliegeniersbril gaat uiteindelijk toch nog op. Tussendoor
slaan Matthau en wat kornuiten toe, in een heist die nét even teveel
geld oplevert. De bank blijkt een 'drop' (witwaspunt) en Joe Don Baker
komt het geld terughalen. Zowel hij als Matthau trekken in hun zoektocht naar
de uitweg langs een fijne seventies-collectie aan kittige dames,
alhoewel Baker stoer verkondigt: 'I'll never sleep with whores, at least
not knowingly.' Gewiekst en geslaagd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten