Back to business voor
John Ford, wat mij betreft. Ondanks het 'vrouwelijke' element in de
titel heeft deze film niets van de magie van
My Darling Clementine.
Grote gedeelten van de film zijn pure rauwdouwerij. Mannetjes die
indruk op elkaar proberen te maken, en 'BOE!' tegen de indiaantjes
roepen. Lange tijd is het enige moment van zwakte het intro, waar het
Custer Massacre een namedrop krijgt. Wát er daar precies gebeurde, wordt
door de film als bekend verondersteld. Ik had geen idee. Het blijkt een
van de weinige keren dat de indianen terugsloegen. Er is dus toch een
periode in de geschiedenis waarin de indianen een soort Taliban-verzet
konden bieden. Niet dat dat lang duurde. Zou mooi zijn als ze daar eens
een film over zouden maken, vanuit het native standpunt. Hier blijven we
gewoon bij de wittemannen-cavalerie, en krijg je een koloniaal
postimperiaal ouwejongenskrentenbrood verhaaltje. John Wayne is op
leeftijd, dus speelt een man wiens einde nadert. Zijn stem blijft een
kunstwerkje, en zijn dialogen met de ronde Ierse drinkebroer Quincannon
zijn lekker sentimenteel. Het afscheid van Wayne is zelfs aandoenlijk.
Maar zijn laatste legerkunstjes aan het hoofd van de cavalerie worden
nogal chaotisch opgedist, Eigenlijk is er ook geen missie meer, er zíjn
is zowat genoeg
Geen opmerkingen:
Een reactie posten