'Self-love, my liege, is
not so vile a sin as self-neglecting.' Regisseur Kenneth “Vieze Freddy”
Branagh heeft het. Moet ook. Ambitie begint met een
Shakespeare-verfilming, waarin je zelf de hoofdrol speelt. Orson Welles
ging 'm niet voor niets
voor. Toch is deze Shakespeare anders. Met
zijn mysterieuze genie-status heeft de Bard haast automatisch het imago
van outsider-auteur gekregen. Maar als ik dit zie... Een nationalistische
bejubeling van Engeland en de troon. Best agressief ook. 'Now set the
teeth and stretch the nostril wide'. En dan schijnt Brannaghs versie op
dat vlak nog aanzienlijk te zijn afgezwakt, vergeleken bijvoorbeeld met
die van Laurence Olivier. Niettemin zijn er geen slangentongen die de
titelheld in het verderf storten. Henry V's oorlog met de Fransen pakt
'goed' uit. Voor de Britten en hemzelf dan. De doden worden geteld en
vergeten. Hét kippenvel-moment is ook doodleuk de Goebbeliaanse totale
oorlog-speech van Henry. Het ochtendgloren en de slag breken aan, en te
midden van klodders spuug vuurt de koning zijn mannen aan. Zeer
meeslepend. De nachtelijke scene daarvóór, met de koning contemplatief
dwalend, mag er ook al zijn. Al blijven alle andere personages
kartonnetjes. De Fransen dragen trouwens nog wel Japans-fatalistisch
bij: 'Let life be short! Else shame will be too long!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten