'Als de steen te zwaar is, doe dan
gewoon alsof het een vrouwenkont is.' Spirituele wijsheden van de
Inuits. Een volkje zo rauw als de eindeloze hoeveelheden vlees die ze
naar binnen schuiven. In de cinema-historie komen ze er bekaaid af.
Behalve
Nanook from the North kom je ze zelden tegen. (Dit in
tegenstelling tot de indianen.) Juist daarom is het jammer dat ook
Atanarjuat nostalgisch gestemd is. Ik had best iets moderners willen
zien. Maar goed, voor je arthouse-blasé kunt worden moet je de
'song of your people' zingen. Atanarjuat is een volledig eigen
productie, en dat merk je in alles. Compromisloos primitief. Complex
ook, want het kost in dit epos wel een goed uur om in te haken. Er is
iets met een vloek, geruzie om vrouwen. En overspel blijft zo lastig
geheim als je met zijn allen in een tent ligt. Hoofdpersonage is de
immer grijnzende 'fast runner' met metal-mat Atanarjuat. De film's
mooiste momenten beleeft ie al kamperend. Hij heeft een vrouw veroverd
door zijn rivaal in een prachtig ritueel gevecht in de iglo tegen de
grond te meppen. Daarmee is de kous echter nog lang niet af, en wat
later moest de 'hardloper' minutenlang rennen voor zijn leven. Zonder
kousen of enige andere kledij! Brrrr. Die blitse Grace
Jones-zonnebrillen zou ik trouwens als souvenir wel willen kopen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten