'I eat determination
for breakfast.' The Heartbreak Kid kickt qua brutaliteit The Graduate's
ass. Ook hier worstelt een Dustin Hoffmannetje met zijn liefdesleven,
maar voor er zoetjes tweestemmig kan worden gezongen is hij (en alleen
hij!) de kerk uit. De vertegenwoordiger in athletic goods – een
goedgebouwde versie van Woody Allen – trouwt met een even joods Amy
Winehouse-typeje dat wilde 'wachten tot na het huwelijk'. Eventjes lijkt
dat nog wat te hebben ook. (Misschien teveel Augustinus via Russell
gelezen.) De langverwachte huwelijksreis naar Miami Beach wordt echter
een deceptie, en onze schmuck zit al in Virginia de oorwurm te wezen.
Gewoontegetrouw (de film ademt ten slotte in alles romcom) probeert de
kijker dan nog sympathie voor de man te houden. We worden zo heel
gewiekst in de positie van het simpele vriendinnetje geplaatst, recht in
de genadeloze zon. Cybill Shepherd controleert als sjiksewatch het
strand, en de mannen. Zelfs haar 'gedetermineerde' vader is machteloos.
Het moment van de waarheid is een wondertje van registers. Bodemloze
hysterie en hypocrisie in een peperduur restaurant. Zelden zo'n
briljante trui over de kop-scene gezien. Zelfs ík moest wel kijken.
Bacharachs Close To You strooit driftig (en ergens toch aandoenlijk) nóg
wat meer zout bij de tranen en het seafood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten