'I
came to get a better orgasm.' 1969. De moderne tijd is gearriveerd. Het
is opmerkelijk hoeveel van die hippie vibes eigenlijk zijn blijven
hangen. Jan en alleman (en de hele gezondheidszorg) spreekt tegenwoordig
de taal van 'pijnpuntjes benoemen', 'bij je eigen emoties komen', en
'elkaar eens goed in de ogen kijken.' Daarmee wordt de poging van de
komedie om deze typetjes belachelijk te maken eigenlijk te conservatief,
met makkelijke zedenlesjes verpakt in pseudo-kinky scenes. Na de group
hugs op het Confrontation-kamp focust regisseur Mazursky op twee
echtparen. Robert Culp en grootogig lolita-meisje Natalie Wood zijn
helemaal 'om'. Zij hebben de leegte van hun superrijke leven eindelijk
weten te vullen. (Een kind én 'de ander' waren daarvoor blijkbaar niet
genoeg.) Als nieuwe gelovigen preken ze nu tegen het bevriende stel
Elliot Gould en Dyan Cannon. Zij zijn de 'straight' characters, en
daarmee waar het hart van de film ligt. Het is leuk om Gould eens als
een oncoole onzekere nerd te zien. En Cannon is stiekem de modernste (en
meest fobische!) van het viertal. Zij brengt de lesjes autobio graven
werkelijk in praktijk. (Al moet ze daarvoor wel naar de psy!) Er
is een eindeloze slaapkamerscene waarin Gould tevergeefs probeert zijn
dame tot wat actie te verleiden. Dáár is de film dapper én pijnlijk
grappig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten