Dat je op een feestje bent, er een
kerel naast je staat, en die zegt: 'dat schrammetje op je arm, ik zou er
eens naar laten kijken'. De dokter en de klos. In Dark Victory blijft
de neurochirurg (George Brent) maar symptomen bij (of aan) Bette Davis
ontdekken. Ze lijdt dan al aan hoofdpijnen. En aangezien een simpel
verkoudheidje in Hollywood al dodelijk is... Hoewel niemand het haar
vertelt (andere tijden) heeft ze nog tien maanden te leven. Ook een
stervende kan in Hollywood echter niet zonder 'eeuwige' romance het
tijdelijke verlaten, wat de gedachte oproept: zouden er vrouwen zijn die
met nog één jaar te gaan nog even snel een kind hebben gekregen? Het hád
hier gekund. De dokter valt voor Bette. En zij voor hem. Het geheim zit
er stilletjes tussenin. Zou mooi zijn als een en ander tot het einde was
volgehouden. Arthouse-niksen. Ik zag ook nog wel een lijntje voor me
waarin de patiënt het wél wist, maar dát dan weer haar dokter niet
vertelde. In werkelijkheid ontvouwt alles zich op voorspelbare wijze.
Kunnen wij ons concentreren op de bijrollen. Humphrey Bogart speelt een
'stable hand'. Veel hoeft hij niet te doen, maar misschien werd hij
buiten beeld gehouden wegens een hardnekkige 'bad hair day'. Zijn haar
zat nooit slechter. En dan is daar nog een héél bekende stem. De kop van
de jongeman zei me echter niets. Aftiteling. Ronald Reagan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten