'It's
about time something criminal happened'. Smash Palace schiet heen en
weer tussen kort en kleine indie en opgeblazen melodramatische
oplossingen. Daar waar de twee uitersten elkaar raken is de film op zijn
best. In een ogenschijnlijk alledaags gezinnetje borrelt Lynchiaanse
waanzin. De geweldige theme song past daar ook perfect bij. In het
muzikale intro vliegt een auto uit de bocht, een kar die vervolgens naar
het Smash Palace wordt versleept. Het sloopbedrijfje vormt een
heerlijke setting, duister als
The Cars That Ate Paris. Er is een
prachtig shot waarin we het terrein even ontstijgen en letterlijk
honderden autowrakken om het gammele huisje zien staan. Pa trekt
destructie aan, zoveel is wel duidelijk. Zijn bored housewife zoekt
afleiding bij een politieman. De agent is helaas het resultaat van een cursus
scenarioschrijven, want hij is ook nog de beste vriend van de
echtgenoot. Later komt ook zijn beroep nog goed (en ongeloofwaardig) van
pas. In plaats van dan dat de boel Amerikaans actief uit de bocht was
gevolgen had ik meer nadruk op de racecarrière van het hoofdpersonage
gelegd. De man rijdt wel een race, maar ontbeert vreemd genoeg toch elke
lokale status. Smash Palace slaat definitief haar ruitjes in wanneer
een pracht van een plotse ellips een flashback blijkt. Het geweld
overslaan, dat was intrigerend modernistisch geweest. Wankel dus, maar niet onaardig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten