Screwballing
met Preston Sturges achter de inktpatronen. Kom maar op, en 'make it
snappy!'. Het is in deze thirties-film weer een oorverdovend dolle boel.
Als er met 'you dirty capitalist' gescholden kan worden, weet je dat
het goed zit. Bankmannetjes in de verdrukking, net na 1929 was het een
standaard thema. Vilein (maar stiekem toch respectvol) met de rijken
dollen. Het uitgangspunt is zo simpel als wat. Een bankier smijt een
bontjasje van zijn eega uit het raam. Bam, recht op de kop van de
sappelende Jean Arthur. Zij werkt als typiste bij het blaadje 'The Boys
Constant Companion', door de rijkaard later 'The Boys Constant Reminder'
genoemd. 'Mr B.' wil de verbijsterende eerlijkheid van Arthur belonen
en van het een komt het ander. Iedereen denkt dat ze zijn maîtresse is.
Dus inclusief al zijn zakenpartners. Die zien ineens mogelijkheden. De
Franse hoteleigenaar Louis Louis – tevens beste kok ter wereld – is
hierbij haantje de voorste. Als de bankier 'm nog één week heeft gegeven
om zijn schulden af te lossen, stormt hij diens kantoor uit. 'DOWN!'
roept hij tegen de minzame secretaresse, denkende dat zij een liftboy
is... Negentig minuten geschreeuwde malligheid wordt wel erg lawaaiig,
maar fraaie intermezzi zijn er ook. Zo is er een Tati-achtige sequentie
in... een 'FEBO' automatiek. Zo'n komedie blijft fresher dan de beste
nut salad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten