Amerika, zet je schrap! Grijstinten zijn
leuk en aardig, maar de Amerikaanse buitenland-politiek is buiten
West-Europa zo'n aaneenschakeling van verbijsterende leugens en
arrogantie dat Costa-Gavras niks anders kan dan de aanval voluit
inzetten. Een linkse directe. In de traditie van Z – de huisstijl is
overduidelijk – wordt het Latijns-Amerikaanse land nergens genoemd. (Ik
realiseerde me pas achteraf dat het Chili was...) We komen het verhaal
nét na de coup. Nergens is de film zo sterk als in dat unheimische
gevoel van machteloosheid dat het individu dan overvalt.
Living Dangerously. Het ene moment is een strand (of een straat) een veilige
plek; en een oogwenk later is een mensenleven niks meer waard. Een Bruce
Springsteen-krullenbol (John Shea) is in 'deze toestand' vermist
geraakt. Twee acteerkanonnen bieden tijdens het zoeken het
(bureaucratische) geweld indrukwekkend tegenwicht. Een toenadering bij
naderend verdriet. Sissy Spacek is de fladderende echtgenote, Jack
Lemmon de geërgerde vader. Hij is een brave, gelovige rechtse Amerikaan,
dus eerst volledig op de hand van de o zo behulpzame Amerikaanse
ambassade. Maar met elke nieuwe Kafkaeske ontkenning valt er weer een
schel. Een paar gruwelshots doen de rest. De lijken liggen tot op de
dakramen opgestapeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten