Lili

'I am the puppets!' Serveersters, stagiaires, verzorgsters, dienstmeisjes, ik vind ze (niet zo heel stiekem) altijd geweldig. Denk alleen al aan dat meisje in Der Weisse Band. Het zal de combinatie van naïeve wegcijfering en verlegenheid zijn. Zodra de spotlights kordaat worden betreden haak ik af. Van goochelaars-assistentes moet ik niks hebben... Van zo'n beetje elk van deze rollen is in het ultrakorte Lili wel een voorbeeld te vinden. Voeg daarbij een goedkope circus-setting en, voila, dit niemendalletje roerde me plots bijzonder sterk. Leslie Caron speelt met een sappig accent – de allochtoon kán zich niet verschuilen – een wees geworden tienermeisje dat bij het circus belandt. De Mireille Mathieu look-a-like wil 'alles' doen om te blijven. Ze heeft een kalverliefde opgevat voor de Grote Goochelaar. Het is de typische crush van het verlegen bloempje. Volslagen onbereikbaar. Het mooie is... Zonder dat Lili het door heeft is ze zelf ook het object van verlangen geworden. De 'sombre' poppenspeler is de verstopper bij uitstek. Enkel communicerend via zijn aandoenlijke alter ego's. Zo wordt de film gaandeweg haast filosofisch over de rollen die mensen hebben in hun leven. En welke dingen ze bij welke rol kunnen en mogen spelen. Ik overdrijf, maar met de soms behoorlijk erotische droomsequenties is dit een zeer galante tussen 'tafellaken en servet'-Wizard of Oz.