Back
in the New York groove. Lekker morsige seventies-film. Snotterig
bovendien, want een heel stel personages heeft 'the flu'. De melting pot
New York kookt over als een metro wordt gegijzeld. 'Wie wil er nou een
metro stelen!?' Wat New York zo onamerikaans maakt is de politieke
incorrectheid. Misschien is dat een goed teken in een multi-culti
samenleving. Dat iedereen op iedereen inhakt. Zo is er een baasje van de
metromaatschappij die zelf wel eens even verhaal gaat halen bij de
terroristen. Hij stormt met zijn Russische bontmutsje op koortsachtig
scheldend naar buiten. Dan verdwijnen de scheidslijnen tussen oud
racistisch wit mannetje, jood en Italo. Op het hoofdkantoor probeert
Walther Matthau zijn gemak te houden. Dat gaat lastig, want hij wordt
omringd door lawaai. Niks smooth gerund command centre. Dan heeft Robert
Shaw als leider van de schurken (Mr. Blue, Mr. Green, etc) het beter
voor elkaar. IJzig kalm is hij de rationaliteit zelve. Warmbloedige
woede versus koele berekening. Het middenstuk van de film is een
tikkeltje saai en te olijk – steeds maar weer Matthau die naar de
telefoon hobbelt om nieuwe eisen te horen – maar de sterke finale vormt
een overduidelijke inspiratie voor Speed. Actie op een paar 'levels', en
een paar verrassend gestoorde acties. En je weet dat de burgemeester
eraan komt als je 'boeee' hoort. Over de
remake zwijgen we.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten