'When a hen lays an egg it's not
entirely all her own doing...' De koning en de kippetjes, het blijkt
een puzzel van kip of ei-proporties. 'You know you can't digest it',
zegt een hofdame, als de heerlijk onsmakelijke Charles Laughton weer
eens een flink stuk vlees zit te verorberen. Laughton ziet er in een
dikmaakpak Wellesiaans uit, met een vleugje extra gevaar dankzij een
Kadyrov-baard. Toch is deze Henry stiekem een geschikte kerel, en de
film een gemoedelijke gniffelkomedie. Zo poogt de koning zachtjes
door zijn paleis richting een liaison te trippelen, ware het niet dat
de garde hem overal op luid volume aankondigt! Best gewaagd voor de
tijd – er wordt hardop gepeinsd hoe de koning het in bed gaat doen
– en vooral heel humaan. Tussen de grapjes ruist er bijzonder veel
stilte op de soundtrack. Alexander Korda vindt zo ergens tijdens die
Klokhuis-sketches de mens in zijn zoektocht naar geluk. Wanneer Henry
na tal van tegenslagen dan eindelijk een exemplaar heeft gevonden dat
'm bevalt, is ie bijzonder aandoenlijk gelukkig. Enige minpuntje het
laatste half uur, waarin wat zijsporen worden ingeslagen, die enkel
bedoeld zijn om een jongere en knappere kerel nog wat screentime te
geven... Over sporen gesproken, gedurende de amor in het kippenhok
houdt de haan toch gewoon zijn pootje met sporen omhoog!? (Oude
familiegrappen...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten