'I
can't believe I just risked my life for a network that tests my face
with focus groups!' Perikelen op en rond de journaalredactie. Voor een
Hollywood-film is het toch lastig om daar vilein over te doen. Daarmee
zou men zichzelf in de staart bijten natuurlijk. Thuis in die fijne
micro-wereld waarin de camera regeert. De studiovloer glimt, de mensen
idem dito, al is het soms van het angstzweet. Albert “panterborsthaar” Brooks
overkomt het. De Gerri Eijkhoff-achtige oorlogsreporter mag eindelijk
een keer 'anchoren'. De langverwachte kans op money en fame. En Brooks
zóu het moeten kunnen. 'I can sing while I read'. Nee dus. Dan doet de
natuurlijke gladjakker William Hurt het beter. Hij komt over van een
sportzender, weet niks van de Werkelijke Wereld, maar functioneert
uitstekend in deze quarantaine. De film durft als gezegd niet echt cynisch te worden. Het verhaal 'vlucht' dan maar in
Hollywood-lijnen. Liefde, en de onvermijdelijke driehoeksverhouding.
Schmuck Brooks en ster Hurt strijden om Holly Hunter. Tien jaar later
zou die rol door Jennifer Jason Leigh zijn gespeeld, maar ook Hunter
stuitert onweerstaanbaar fijn in het rond, als de overijverige producer
met controledrang. (Ook taxichauffeurs moeten eraan geloven.) Dé scene
van de film het live-debuut van Hurt. Hunter fluistert over het oortje
aanwijzingen. Technologische intimiteiten. De magie van het maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten