Donker-serene
sprookjes-noir van Siodmak. Het begin is meteen cinemagisch. Een meisje
kijkt in de dorpsbioscoop (het lijkt meer een huiskamer) naar een
romantische 'stomme' film. De projector wordt nog handmatig
aangezwengeld, de muziek live op de piano gespeeld. Buiten blijkt
dat het meisje zélf ook niet kan spreken. Zo wordt ze de ouderwetse
heldin in een film waarin elk 'spooky' geluidje de oren doet spitsen. In
het dorpje is het bepaald niet pluis, en de moordenaar heeft het op
meisjes met een handicap voorzien. Moet ze nu wel die twee kilometer
naar huis lopen? Het Roodkapje-motief is overduidelijk. Geritsel in de
bosjes, de grote boze wolf nadert. Thuis ligt zieke grootmoeder in bed.
'Vlug, schuil onder mijn bed!' Thuis is overigens een te huiselijk woord
voor de grote gotische villa waar de rest van de film zich afspeelt.
Een ijverige cast vol Bunueleske figuren (dienstmeisjes, dokters)
bemoeit zich al dan niet goedbedoeld met het meisje. Het
Cluedo-spelletje is niet eens zo spannend. (Wie op het Freudiaanse
Roodkapje-spoor blijft weet dat de schurk een vaderlijk figuur moet
zijn.) De beklemming zit vooral in het zwijgen van het meisje. Wanneer
zal ze haar kindertijd achter zich laten? Niet meer naar zich laten
gluren, maar zichzelf in die surrealistische spiegel des levens aan durven kijken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten