Ooit
moet je een keer een Trekkie nemen. Echt high werd ik 'r niet van. Het
is toch meer
Dune of Star Wars dan ik gehoopt had. (Inclusief verloren
zoon-motiefje.) Schieten vanachter het scherm van je ruimtevaartuig.
Bijna virtueel. Wat dat betreft is het intro toepasselijk ironisch. Van
karakterologisch gebabbel komt het niet, als er een boom wordt opgezet
gaat het snel, dankzij 'Project Genesis'. De mannenfreundschaft tussen
Kirk en 'de doc' is wel aardig. Daar verkrijgt de film het verwachte
tv-serie-gevoel. We zijn in space maar we konden ook op de bank zitten
kleppen, onder het genot van een goedgerijpt 'wijntje.' Shatner heeft de
coupe en de puntige bakkebaarden van een charmezanger. Noodzakelijk,
want hij moet wedijveren met een uitzinnige Ricardo Montalban. Diens
shirt hangen open op Paul Verhoeven in Zomergasten-niveau. Zijn fittie
met Kirk behelst onder meer wat Cronenbergs gewurm. De immer
utilitaristisch redenerende Spock zorgt voor de humor, zelfs al is dat
een concept dat de Vulcans niet snappen. De liefhebbers moeten het met
één dialoogje Klingon doen. (Het lijkt me gewoon een Noord-Fins
dialect.) Waarom lieutenant Saavik (Kirstie Alley) constant 'Mister'
werd genoemd, werd me niet helemaal duidelijk... Toch nog maar wat bij
lezen op de – duh – eindeloze Wikipedia-pagina dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten