Niets
zo pijnlijk als een ongrappige komedie. Regisseur Reisz (van
Saturday Night and Sunday Morning) heeft zijn kitchen sink drama een lichte
Franse touch mee proberen te geven, maar hij blijft ergens halverwege in
zijn eigen 'strait jacket' vastzitten. Een net iets te serieuze
inborst, wellicht. De fast forward sequenties en de koddige muziek
worden almaar meer een wanhoopsdaad. Lach dan! Het verhaaltje heeft er
eigenlijk ook teveel bittere trekjes voor, als een soort
Enduring Love.
De hoofdrolspeler lijkt zelfs wat op Rhys Ifans. Deze Morgan (met de
overactieve fantasie van
Billy Liar) begint zijn ex te stalken. De kerel
komt uit een marxistisch nest en is flink boven zijn stand getrouwd. Om
de zowaar lollige woorden van zijn moeder aan te halen: 'class
traitor!'. Naast angstdromen over Trotski-waardige eindes heeft Morgan
ook een uitgebreid repertoire aan Bokito-kunsten in zijn repertoire, wat
de film de kans biedt King Kong te citeren. Best meta-modern, maar het blijft
intussen een vergeefse zoektocht naar de juiste formule. Reisz heeft
wél de juiste bizarre set-ups – kamperen met een verlepte worstelaar! –
maar niet de dialogen om ze in te vullen. Pas als de paranoïde fantasie
de overhand neemt, en de komedie verdwijnt, is de film even aandoenlijk.
Een koor van revolutionaire stemmen zingt rond de held.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten