Het
aangenaam gemoedelijke Life with Father is een soort Mary Poppins
zonder Mary Poppins. Geldmannetje William Powell denk de zaken aardig
onder controle te hebben. Een gezin run je net als een bedrijf. Je buigt
je dus vooral over de boeken, en met het lagere personeel (of dat nou
je vrouw of je dienstmeid is) communiceer je luid en duidelijk, in
eenrichtingsverkeer. Powell – ik had 'm nog nooit in kleur gezien geloof
ik – is geknipt voor dit soort rollen. One-liner na one-liner rolt
blasfemisch soepeltjes over de lippen. Het zou overdreven zijn de film als
'gewaagd' te kwalificeren, maar je zou de bankier toch bijna een atheïst gaan
noemen. Zijn vrouw Irene Dunne kan de spot met God nog wel hebben, maar
de plaatselijke geestelijke zou toch echt te vriend moeten worden
gehouden... Van het kwartet zoontjes is de James Stewart look-a-like
(wat is die man toch vaak gekopieerd) het leukst. Tot over zijn oren
verliefd op... Elizabeth Taylor! Piepjong, maar ook dan al volledig
thuis in haar eigen trademark personage 'Oh a Yale man!' roept ze
opgewonden. Later gaat ze zomaar bij 'm op schoot zitten. 'You don't I'm
being too forward?' De lessen van vader blijken op vrouwpersonen toch
niet helemaal te werken. En vader zelf? Die wordt natuurlijk tóch nog
ingepalmd, voor Onze Lieve Vader moet uiteindelijk iedereen buigen. Dat
(dan!) nog wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten