Op
de dag dat het Front National electoraal uithaalde keek ik toevallig
ook maar een nationalistisch lesje... Er was ooit een Franse minister
die zei 'ah maandagochtend 9 uur, al onze kinderen trekken nu over de
Alpen', refererend aan het strakke, klassikale onderwijs. Jammer dat ik
de titel van hun nationale geschiedenisboek ben vergeten... Ik had het
er hier best kunnen gebruiken, want Renoir verbeeldt de eerste jaren van
de Franse Revolutie zonder nieuwerwetse concessies. Truffaut sprak over
'journaalbeelden', en al is dat wat overdreven, we zitten zeker dicht op
de huid van de strijdende klassen. Vreemd ding natuurlijk, die Franse
Revolutie. Onvermijdelijk – de macht in handen van zo'n klein groepje is
ongezond – maar daarna zo jammerlijk overschaduwd door de bloedbaden.
Die zien we niet, terwijl de karren met lijken toch hét beeld van de
revolutie zijn. Renoir houdt het in de stijl van Goethe optimistisch.
Van de – hmm – karrevracht aan personages blijven er twee bij. Er is een
vrolijk Depardieu-esk kereltje met Wicky de Viking-staartjes. Hij
stuitert enthousiast de hele film door, zingend en iedereen kussend. In
schril contrast daarmee staat de Koning. Uitgeput en ongeïnteresseerd
(behalve in eten). Bijna net zo verdwaasd als Khadaffi's einde. Ik vraag
me af wat het zegt dat ik de aristocratische passages (die eigenlijk
over 'niets' gaan) het leukst vind. Bij het plebs wordt vooral saai
geschreeuwd... Zo onesthetisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten