Een soldaat
vecht twee oorlogen. Een op het slagveld en een terug thuis. De
intiteling zegt daarmee niets nieuws, maar ik was 'allang' blij dat het
geen échte oorlogsfilm werd. Met die titel. Toch is The Men vrij lang alsnog saai fysiek. We begeven ons in het vagevuur der veteranen. Het
hospitaal waar de 'paraplegics' zónder benen op eigen benen proberen te
staan. Net als Ashby's
Coming Home filmde Fred Zinneman op een echte
locatie, maar om nu te zeggen dat de sfeer echt documentair is...
Daarvoor zijn de kerels teveel bodybuilders geworden en is de muziek van
Tiomkin te overdadig. Iemand zet ergens een radio uit en prompt neemt
de soundtrack het over! The Men is in dat ganse eerste uur (vol
work-outs) hooguit interessant in de pesterige kringgesprekken vanuit de
bedden. Jack Webb is leuk als Skate The Great-achtige intellectueel en
Richard Erdman rookt smakelijk sigaren. Maar de historische waarde zit
'm in de aanwezigheid van Marlon Brando. Zijn filmdebuut! De klasse is
meteen te zien. Niet in dat ziekenhuis, maar wél als ie eindelijk is
losgelaten, thuis met verloofde Theresa Wright. Prompt wordt de film
indringend. Brando kon één kunstje, en hij kon dat héél goed.
Opborrelende woede. De tijdbom tikt hier akelig hoorbaar, want zijn
spastische been klettert woedend op de rolstoel. De vernedering van de
ontmande man.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten