Deze Rossellini-film
werd ontwikkeld in de donkere kamer van Damokles. In de grijstinten van
de Tweede Wereldoorlog. Rossellini schoot de film pas eind jaren '50,
dus de korzelige straatratten-realiteit van zijn trits beroemdste films
is niet zo makkelijk meer op te roepen. Dus voegt hij maar wat
journaalbeelden toe, en heel soms plaatst hij zijn personages soms
gewoon vóór stokoude opnamen, een beetje zoals ze in het oude Hollywood
autoscenes verbeelden. Door deze stilering krijgt de film iets
klassieks, met dank ook aan Vittorio de Sica in de hoofdrol. De
zwendelaar leurt met neppe juwelen, bezoekt winkeltjes en bordelen en
kan het prima vinden met de nazi's in Genoa. Er zijn genoeg families die
een teken van leven willen hebben van gearresteerde verwanten. En onze
'kolonel' (Parker!) laat zich daar rijkelijk voor belonen. Het is ook
voor de grote wending al een prachtgegeven. Een foute man die zó slim
van de omstandigheden gebruik maakt dat hij nog bijna goed dreigt te
worden. In elk geval zichzelf overtuigd. Maar dan wordt er een 'echte'
verzetsheld gedood. En de Duitsers hebben wel een ideetje. Als de
geposeerde kolonel nu eens een generaal wordt. Twee druppels water
smelten samen. Het eigenbelang verdwijnt achter de rol. En het zwaard...
Dat zou toch wel een keer gaan vallen. WF Hermans als Italiaans
neorealisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten