The New York Times vormt in deze film de
laatste hoop van Karen Silkwood. Misschien dat ie daarom in de
welbekende almanak belandde, al is Mike Nichols een chouchou van de New
Yorkse recensenten; bijna zijn hele oeuvre staat erin. Geen idee waarom.
Silkwood is bijvoorbeeld veel minder goed dan
Norma Rae. Ook zo'n
vakbondsfilm over een dappere klokkenluidster, maar daar hield men het
klein, écht smalltown USA. Hier gaat het waargebeurde verhaal met de makers
op de loop. Voor het zover is krijgen we nog een aardig alledaags inkijkje
in... een kernreactor. Ja, daar werken ook gewoon gewone mensen, die
roddelen, geinen en flirten. Meryl Streep – in haar gouden jaren – is
het stralende (sorry) middelpunt. Onder haar collega's veel fijne
karakteracteurs, zoals David Straitharn. Thuis heerst er eveneens een
John Sayles-sfeertje, met de magere Armeense schone Cher op de pottige
toer en Kurt Russell als het potige vriendje in de driehoeksverhouding.
Russell wordt enigszins gehinderd door zijn haarlak-kapsel, maar
overtuigt wonderwel als southern drifter. Tot zover een prima praatfilm.
Maar een kernreactor is vragen om problemen, en Streep is
gespecialiseerd in Lijden. Alles begint te lekken. En zie, het scenario begint radioactief op de
traanklieren in te werken. Jammer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten