Wie
van de vier zou nou de meeste van al die gillende meisjes hebben
'gehad'? Ik gok vilein op de twee Beatles die inmiddels overleden zijn. Een
geluk bij een ongeluk, anders zouden ze wellicht nog opgepakt worden in
het huidige Engeland, zo samen met Cliff Richard. (Die ik hier in een
cameo meende te spotten, als trendwatcher... Maar dat was wishful
thinking natuurlijk!) De Vier mogen dan hetzelfde kapsel hebben, je
houdt ze toch verdraaid snel uit elkaar. Lennon is het irritante haantje
en de blaaskaak. Paul McCartney heeft iets koninklijk pafferigs. (Dit
was duidelijk nog niet de tijd van de sixpacks.) George en Ringo zijn
het meest sympathiek, zoals het een ritme-sectie betaamt. George heeft
een bevreemdend sensuele spiegel-scheer-scene. De Cruijffiaans rattige
Ringo is de outsider. 'You've got an inferiority complex!' 'That's why
I'm the drummer'. Net als in Yellow Submarine beleeft hij een fijn
melancholisch alleen op de wereld dwaal-momentje. Het is de enige
rustige scene in een film vol gegil. Beatlemania. Zelfs Elvis verbleekt
daarbij. Ik zou wel een half uur naar die uitzinnige meisjes kunnen
kijken... De sfeer in de tv-studio heeft ondertussen iets Frans nouvelle
vaags. Daar wordt de popcornfilm nog bijna arty. Minder geslaagd zijn de
pogingen tot komedie. Was Paul's Grandfather maar dead geweest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten