By
an Unusual Destiny in the Blue Sea of August, om precies te zijn, maar
laten we het niet nog ingewikkelder maken. De films van Lina Wertmuller
zijn toch al geen simpele een-tweetjes. Is het een grap of om te huilen?
Je komt er nooit helemaal uit, maar je maakt in elk geval wat mee. In
Seven Beauties bracht ze oorlog als farce. Swept Away is meer een soort
romantische komedie met de sadistische tandjes van Suarez. En dat is nog
niet alles, want het stelletje is ook een wandelende politieke parabel.
De film is op d'r best als de personages dat zelf ook beseffen en er
grappen over maken. 'Oh god het is de opstand der Slaven, hij doet een
Spartacusje', verzucht de steenrijke betonrechtse blondine als ze met
een mopperende communistische bootsjongen (Hans Teeuwen-voice) op een
onbewoond eiland is belandt. Adam zkt. Eva, de decadent ontspoorde versie. De
zeerot (met uitpuilende ogen, een echt Italiaans slap-stick-mannetje) is
op het Antonioni-yacht continu vernederd. Nu is het tijd voor wraak op
grote schaal. Pets! 'Dat is voor al het geld dat jullie naar Zwitserland
hebben weggesluisd'. Pets! 'Dit is voor het doen stijgen van de prijs
van Parmezaner kaas!' Als de politieke grollen wat flauwtjes voor de
vlakke hand dreigen te gaan liggen zet Wertmuller haar laatste
troefkaart in. Grove seks. Een miljoen lira aan tinten grijs. Verwarring
alom. Goed fout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten