Het
is een fraai constrast. De dames op het strand, in staat van
ontkleding, sensueel tegen de bomen aanschurend, en de loerende
mannetjes op de boot. Odysseus en de Sirenen. De lokroep van de natives.
Maar de bootsjongens zijn al verloren en hoeven zichzelf niet meer vast
te binden. Vastgerot in hun 'starvation tub'. Een terugkeer naar het
'normale leven' is uitgesloten. Het is deze weemoedige lijn die de verder nogal olijke en sentimentele film op koers houdt. John Ford onder
de Ieren, het is altijd iets teveel schuddebuiken. Als een soort
overcompensatie. Zie mijn Ierse inborst eens! De zeelui (met snorren en
petten) rennen druk rond als Plop-kabouters. Hun accenten zijn helemaal
een giller. Kees van Kooten als Turks typetje is er niets bij. 'Buy the
Djevil!'. Op de boot klopt dit 'I talks the King's English' met
bijzonder veel scheepstermen nog wel. (Ooit gehoord van een fo'c'sle'?)
Maar aan land – er moet toch een haven aan worden gedaan – belanden we
in Marx Brothers-slapstick zonder one-liners. Gelukkig is er dan nog
John Wayne. Onopvallend en 'straight'. Hij is de enige zeeman die nog
weg kan. De anderen weten het, maar raken afgeleid door geneugten van de
oevers. Oude hoeren, slechte drank. 'Best thing to do with memories is
forget them.' En dan wordt het toch nog even spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten