Natuurlijk
gaat
daar meteen een haast onitaliaanse depressie eroverheen.
Rossellini, ik denk altijd dat ik al een hoop films van 'm gezien heb,
maar het zijn er weinig tot... één. (
Roma, Citta Aperta.) Rosselini
bewijst hier (wederom?) zijn gevoel voor de onderklasse, zonder met een
vingertje te gaan zwaaien. Hij registreert, nee, dénkt in beelden, en
vindt in het Italië van net na de Tweede Wereldoorlog eigenlijk de
situaties die Zola een eeuw eerder in de mijnen aantrof. Armoede zal wel
altijd hetzelfde zijn. Sloppen, overbewoning, drankzucht en een
onwaarschijnlijke promiscuïteit. Het allermooiste personage is een
sappelend huisvrouwtje dat ergens in de 'projects' van kinderen haar
beroep heeft gemaakt. 'Je weet hoe dat gaat.' Baan en kinderen laat ze
voor een nieuwe vlam ook zo weer een tijdje in de steek. (Maar niet
nadat ze d'r favoriete bambino een dikke kus op z'n bips heeft gegeven.)
Hoofdpersonage Ingrid Bergman komt het als een soort Lady Di bekijken.
Het is een dappere rol van Bergman, ver buiten haar comfort zone. De
film begint nog klassiek Frans met rijkelui en een moeder-zoon drama,
maar daarna trekt Rossellini het riool open. Bergman transformeert van
Lady Di in een soort Moeder Theresa. De film wordt onnavolgbaar
religieus en maatschappijkritisch. Zeker interessant, maar gaandeweg
toch ook wel wat ondoordringbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten