Net als
Il Gattopardo is
'De Klompenboom' een grootse film met een bijzonder sterk tijdsbesef.
De meeste films gaan van snel, snel, snel, maar zoals het een epos
betaamt heerst hier een meditatieve kalmte. Waar het lineair
progressieve Il Gattopardo echter heel precies een breuklijn aanstipte
verkeren we hier in de eeuwigheid. De dorpelingen van Bergamo zouden
zich echt niet voor kunnen stellen dat dingen óóit anders zouden gaan.
Tijd is cyclisch, en volledig bepaalt door de seizoenen. Regisseur Olmi
volgt de levens van een stel keuterboertjes. De armoede heeft de
schoonheid van Vermeer-schilderijen. Meisjes met hoofddoekjes, jongens
met verwaaide lange haren. Entertainment is 's avonds een verhaaltje
horen vertellen in de schuur, tevens een kans om bij je gewenste meisje
te zijn. ('Daar komen de vrijers.') Het verhaal zit tot in de
paardenhoeven volgestopt met prachtige micro-anekdotes, en meandert
ein-de-loos. Er eentje uitlichten is bijna heiligschennis, want de film
is ook door en door katholiek. Bach en gebeden begeleiden elke
handeling. Een jongetje moet van de priester naar school. Zijn ouders
vinden het maar niks: 'een boerenzoon op school, wat zullen de mensen
wel denken!'... Zijn kleppertjes slijten ervan, waarna de titel wordt
verklaard. Je ruikt het verse hout, het haardvuur, de stallen, het
leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten